Makrostrukturalne procesy: zmiany demograficzne, transformacje rynku pracy oraz wzrost konkurencyjności, znaczenia konsumpcji, a także upowszechnienie edukacji na poziomie wyższym, otwierają przed ludźmi wielość możliwości wyboru i kreowania własnego życia, ale w warunkach intensyfikacji zagrożeń społecznych, narastającej niepewności i nieprzewidywalności. Obserwacja życia społecznego ujawnia załamywanie się porządku społeczeństwa nowoczesnego. Zorganizowany wokół pracy i życia rodzinnego linearny przebieg życia różnicuje się i biografizuje. Załamanie jednolitego habitusu i wielość wzorów stylu życia otwiera możliwości, ale jednocześnie zmusza do dokonywania wyborów. Transformacji podlegają podstawowe sfery życia: zawodowego,  rodzinnego, szerzej funkcjonowania społecznego, a także sposoby przezwyciężania problemów egzystencjalnych: materialnych i pozamaterialnych. 

Wyłaniający się nowy ponowoczesny ład charakteryzuje zwiększenie znaczenia podmiotowości jednostki. Człowiek jako indywiduum staje się centrum życia społecznego, jego tożsamość indywidualna, a nie kolektywna wysuwa się na plan pierwszy. Jednostka staje się, wg określenia U. Becka, centrum planistycznym i zarządzającym swoją biografią, a jej  podstawową kompetencją cywilizacyjną staje się zdolność przejmowania kontroli nad swoim życiem. Dokonując wyborów wraz z systemem wiedzy i przekonań, w których znajdują one swe uprawomocnienie, jednostka buduje swą społeczną tożsamość i odpowiada na społeczne oczekiwania normatywne. Jednocześnie indywidualne wybory kształtują nowe podziały społeczne i nierówności społeczne.

Stałym elementem egzystencji jednostki ponowoczesnej jest niepewność i nieprzewidywalność warunków i sytuacji życiowych. Niezależnie jakiej sfery życia dotyczą ludzkie wybory, kultura nie dostarcza jasnych wskazówek, które z nich są właściwsze i obarczone mniejszym ryzykiem wystąpienia niepożądanych konsekwencji. Podejmowanie kluczowych decyzji dla każdej biografii dotyczących obecności na rynku pracy, założenia rodziny, jest dla jednostki wyzwaniem, z którym radzi sobie coraz trudniej w nieprzewidywalnej rzeczywistości i skutkuje poszukiwaniem wsparcia profesjonalnego i w najbliższym otoczeniu społecznego funkcjonowania. Charakterystyczne dla społeczeństwa ponowoczesnego tendencje pogłębiła sytuacja pandemii Covid-19 towarzysząca nam od roku. To doświadczenie zwiększyło niepewność, poczucie zagrożenia i utraty kontroli w codziennym życiu, przewartościowuje plany życiowe i skraca ich czasowy horyzont. Ponowoczesne, zintensyfikowane pandemią, warunki funkcjonowania współczesnych Polaków rodzą ważne pytania: Czy i jak zmieniło się życie jednostek i rodzin? Jak radzą sobie z nowymi sytuacjami? W jaki sposób starają się zapanować nad lękiem i niepewnością?   Na ile mogą i są autonomiczni?

Organizowana konferencja jest zaproszeniem do szerszej refleksji, także interdyscyplinarnej, nad strategiami przyjmowanymi przez jednostki i rodziny w odpowiedzi na szybko zmieniającą się rzeczywistość. Istotne są pytania zarówno o rodzaje dokonywanych wyborów, ich uwarunkowania i uzasadnienia, a także ustalenie czy sytuacja kryzysu sprzyja inwestowaniu w siebie, we własne zasoby czy wzmacnianiu więzi rodzinnych i nieformalnych sieci wsparcia, czy też przeciwnie, wzmaga orientowanie się na zewnętrzne  źródła i relacje pomocowe? Jaką rolę w tych wyborach odgrywa sfera publiczna i to co oferuje? Czy proces zwiększania autonomii decyzyjnej jednostek jest szansą dla przedstawicieli mniejszości, kategorii defaworyzowanych i lokalnych środowisk, czy może wręcz przeciwnie? Odpowiedzi na te pytania pozwolą identyfikować przemiany i ich uwarunkowania.